Давным-давно одной страной долго правил мудрый император. Пришло время, он состарился и решил объявить своего наследника. Все ожидали, что это будет кто-то из его детей или последователей. Но император придумал кое-что другое.
Он приказал собрать во дворце всех, без исключения, юношей, живущих в стране. И сказал им следующее: «Мне нужно назначить следующего правителя. И я решил, что выберу этого человека из вас».
Все, кто был в этот момент в зале дворца, впали в недоумение. Пожилой правитель продолжил: «Я дам каждому по семечку. Вы посадите его, будете ухаживать за ним в течение года, а затем вернетесь во дворец с выращенным урожаем. Тот, у кого будет самое лучшее растение, станет моим преемником!»
Юноша, которого звали Линг, тоже получил своё семечко. Когда он рассказал матери о задании императора, она помогла ему его посадить. Затем молодой человек тщательно его растил и каждое утро проверял, не появились ли маленькие росточки.
Шло время. При встрече другие юноши хвалились Лингу о своих достижениях. А в горшочке у Линга так ничего и не появилось. Он начал считать себя ничтожеством, потому что все остальные только и хвалились своим урожаем.
Незаметно пролетело полгода, но результата у Линга по-прежнему не было. Он винил во всём себя, что сам загубил драгоценное растение.
И вот завершился срок, поставленный правителем. Как и было оговорено, все юноши принесли во дворец выращенные ими растения. А Линг не хотел туда идти, но любящая его мать сказала, что надо быть честным и уметь признавать своё поражение…
Когда Линг появился во дворце, то увидел огромное разнообразие различных растений, которые принесли другие юноши.
Когда император увидел всё это, он произнес: «Вы все заслуживаете похвалы! Ваш урожай – просто чудесен!»
Линг во время речи императора пытался быть незаметным. Но император заметил его пустой горшок и вызвал юношу вперед. Все начали смеяться над Лингом, увидев, что кроме земли в горшке ничего нет.
А правитель вдруг произнес: «Вот мой приемник! Вы все помните, что получив семя, вы через год должны были вернуться с результатами своих трудов во дворец. Но никто из вас не знал, что те семена никак не могли прорасти, они были испорчены, я их предварительно сварил. Но вы, кроме Линга, всё-таки принесли плоды своих трудов.
Вы подменили семя, полученное от меня. И Линг — единственный, в честности которого я не сомневаюсь. Поэтому он заменит меня и станет вашим императором!»
Վաղուց մի երկիր երկար ժամանակ իշխում իմաստուն կայսրը. Ժամանակն է, որ նա ծերացել է եւ որոշել է հայտարարել իր ժառանգին. Բոլորը սպասում էին, որ դա կլինի ինչ-որ մեկը իր երեխաների կամ հետեւորդների. Բայց կայսրը մի ուրիշ բան է հորինել։
Նա հրամայեց պալատում հավաքել բոլոր, առանց բացառության, պատանիներին, ովքեր ապրում են երկրում. Ես պետք է նշանակեմ հաջորդ կառավարչին։Եվ ես որոշեցի, որ այդ մարդուն կընտրեմ ձեզանից։
Բոլոր նրանք, ովքեր այդ պահին պալատի դահլիճում էին, տարակուսանքի մեջ ընկան։Ես յուրաքանչյուրին կտամ սերմ։ Դուք տնկել այն, հոգ տանել դրա համար մեկ տարվա ընթացքում, և ապա վերադառնալ պալատում աճել բերք. Նա, ով կունենա լավագույն գործարանը, կդառնա իմ իրավահաջորդը:
Տղան, որին անվանում էին լինգ, նույնպես ստացավ իր սերմը։ Երբ նա պատմեց իր մորը, որ խնդիրը կայսեր, նա օգնեց նրան տնկել. Այնուհետև երիտասարդը խնամքով աճեց նրան և ամեն առավոտ ստուգում էր, թե արդյոք Փոքր ծիլերը չեն հայտնվել:
Ժամանակն անցավ: Հանդիպման ժամանակ մյուս պատանիները գովաբանեցին Լինգուին իրենց ձեռքբերումների մասին։ Իսկ լինգի զամբյուղում այդպես էլ ոչինչ չի հայտնվել։ Նա սկսեց իրեն համարել ոչնչություն, քանի որ բոլոր մյուսները միայն պարծենում էին իրենց բերքով։
Աննկատ անցավ կես տարի, բայց լինգի արդյունքը դեռ չի եղել։ Նա մեղադրել է իրեն, որ ինքը քանդվել է թանկարժեք գործարան.
Եվ ահա ավարտվեց կառավարիչի կողմից սահմանված ժամկետը։ Ինչպես և նախատեսված էր, բոլոր պատանիները բոցավառեցին իրենց աճեցրած բույսերը։ Իսկ Լինգն այնտեղ չէր ուզում գնալ, բայց նրան սիրող մայրն ասաց, որ պետք է ազնիվ լինել և կարողանալ ընդունել իր պարտությունը ։
Երբ Լինգ հայտնվել է պալատում, ապա տեսա մի հսկայական շարք տարբեր բույսերի, որոնք բերել այլ երիտասարդ տղամարդիկ.
Երբ կայսրը տեսավ այս ամենը, նա ասաց. Ձեր բերքը-պարզապես հրաշալի
Լինգը կայսրի ելույթի ժամանակ փորձել է աննկատ լինել ։ Բայց կայսրը նկատել է իր դատարկ զամբյուղ եւ կանչեց երիտասարդին առաջ. Բոլորը սկսեցին ծիծաղել Լինգայի վրա, տեսնելով, որ բացի հողից, կաթսայում ոչինչ չկա:
Ահա իմ ստացողը։ Դուք բոլորդ հիշում եք, որ ստանալով սերմ, Դուք Մեկ տարի անց պետք է վերադառնայիք ձեր աշխատանքի արդյունքներին պալատում։ Բայց ձեզանից ոչ ոք չգիտեր, որ այդ սերմերը ոչ մի կերպ չէին կարող աճել, դրանք փչացած էին, ես նրանց նախապես եփեցի։ Բայց դուք, Բացի Լինգից, Այնուամենայնիվ, ձեր աշխատանքի պտուղն եք տվել։
Դուք փոխարինեցիք ինձանից ստացված սերմը: Եվ Լինգը միակն է, որի ազնվության մեջ ես չեմ կասկածում։ Այսպիսով, նա կփոխարինի ինձ եւ կդառնա ձեր կայսրը:
2 Թարգմանություն
Спускаясь в долину, Цы Фу заметил крыши домов небольшого городка. Приблизившись к окраине, он увидел запустение и безжизненность улиц. В поисках людей Цы Фу провёл не один час. Наконец, в одном из кварталов ему навстречу вышел калека, который заговорил первым:
— Учитель, нам нужен твой совет. Неподалёку от нашего селения поселилась Великая Тварь, воплощение всего живого на земле. Многоликость её не имеет границ. Она одновременно и лев, и змея, слон и свинья, оса и крыса, стервятник и цикада… Она все живые существа одновременно! Год назад она явилась к нам и потребовала на ежедневное съедение человека. Если мы откажемся, она уничтожит всех нас разом. И ещё сказала она: оставлю в покое вас только тогда, когда кто-нибудь из людей назовёт меня моим настоящим именем. И тогда лучшие из нас стали отправляться к ней по одному. Каждый, кто приходил к Великой Твари, надеялся угадать её настоящее имя, но до сих пор сделать это никому не удалось. Все они ушли по этой дороге и никто не вернулся обратно. Наверное, мы слишком глупы. Научи нас, как быть.
Цы Фу сел на землю и просидел так всю ночь, а калека терпеливо сидел рядом и ждал ответа. Наутро Цы Фу сказал:
— Я пойду к Великой Твари.
— Учитель, если ты умрёшь, у нас не останется надежды. Погибнешь ты — погибнем все мы.
И Цы Фу произнёс:
— Если я не вернусь, то ответ такой: имя Великой Твари носит тот, кто может воплощать в себе всё зло на земле. Ты без труда узнаешь это имя.
С этими словами он и ушёл.
Увидев перед собой Великую Тварь, он обратился к ней и сказал:
— Как много в тебе разного: и клюв орла, и жало змеи, и плавники рыбы, и крылья дракона, и чистота ягнёнка, и оскал тигра…
— Назови же меня по имени, и я отпущу тебя.
— Я не только назову твоё настоящее имя, я тебе открою ещё один секрет. Ты сама не знаешь своего имени. Поэтому ты и пришла к людям. А имя тебе — Человек.Тут Великая Тварь содрогнулась, завизжала тысячами звериных и птичьих голосов, а затем рассыпалась на множество живых существ. Волки и тигры, совы и кузнечики, лошади и черепахи — словом, все земные твари разбежались, разлетелись, расползлись, оставив после себя пустое место, и Цы Фу вернулся в город.
Калека с радостью бросился к нему навстречу.
— Никто больше не уйдёт по этой дороге навсегда, — сказал Цы Фу.
— Конечно, учитель! — ответил калека. — Даже я теперь знаю настоящее имя Великой Твари.
— Назови мне его, — удивился Цы Фу.
— Это воплощение всего всего зла, которое есть на земле — Ли Вэй, наместник императора!
— Нет, — ответил Цы Фу. — Имя Великой Твари было Человек.
— Как же это возможно, Учитель? Что же это за человек такой?
И сказал Цы Фу:
— Человек, в котором не было человека…
Автор: Ли Шин Го
Իջնելով հովիտ Ցի Ֆուն նկատել է փոքր քաղաքի տների տանիքները։ Մոտենալով ծայրամասին նա տեսավ փողոցների ավերակներն ու անաղարտությունը։ Մարդկանց որոնումներում Ցի Ֆուն մեկ ժամ չի անցկացրել։Ի վերջո, թաղամասերից մեկում նրան ընդառաջ է դուրս եկել կալեկան, որը խոսել է առաջինը:
-Ուսուցիչ, մեզ քո խորհուրդն է պետք։ Ոչ հեռու մեր գյուղում բնակություն է մեծ արարած, մարմնավորում է ամեն ինչ, որ կենդանի է երկրի վրա. Նրա բազմակարծությունը սահմաններ չունի։ Նա, միևնույն ժամանակ, և Առյուծ, և օձ, փիղ և խոզ, վասպ և առնետ, Պինկեռ և ցիցադա Նա բոլոր կենդանի արարածներ միաժամանակ Մեկ տարի առաջ նա հայտնվեց մեզ մոտ և պահանջեց մարդու ամենօրյա ուտելը։ Եթե մենք հրաժարվենք, նա կոչնչացնի մեզ բոլորիս կրկին. Ես հանգիստ կթողնեմ ձեզ միայն այն ժամանակ, երբ մարդկանցից որևէ մեկը ինձ կկոչի իմ իսկական անունով։Եվ ապա լավագույն մեզ սկսեցին գնալ դրան մեկ առ մեկ. Յուրաքանչյուր ոք, ով եկել էր մեծ արարածի, հույս ուներ գուշակել իր իսկական անունը, բայց մինչ օրս դա չի հաջողվել որեւէ մեկին: Նրանք բոլորն էլ գնացել են այդ ճանապարհով, և ոչ ոք չի վերադարձել. Հավանաբար, մենք շատ հիմար. Ուսուցանում են մեզ, թե ինչպես պետք է լինի
Ցի Ֆու նստեց գետնին և ամբողջ գիշեր նստեց, Իսկ կալեկան համբերատար նստած էր կողքին և սպասում էր պատասխանին: Առավոտյան Ցի Ֆու ասել է:
— Ես կգնամ մեծ արարածի մոտ։
— Ուսուցիչ, եթե դու մեռնես, մենք հույս չենք ունենա։ Դու կմեռնես, մենք բոլորս կմեռնենք։
Եվ տսի ֆուի արտասանություն Արտասանել է:
— Եթե ես չվերադառնամ, ապա պատասխանն այսպիսին է. մեծ արարածի անունը կրում է նա, ով կարող է մարմնավորել երկրի վրա բոլոր չարիքները: Դուք հեշտությամբ կիմանաք այս անունը:
Այդ խոսքերով էլ նա հեռացավ։
Տեսնելով մեծ արարած, նա դիմել է նրան եւ ասել:
— Որքան տարբեր են քո մեջ. և արծվի կտուցը, և օձի խայթոցը, և ձկների լողակները, և վիշապի թևերը, և գառան մաքրությունը, և վագրի բեկորը
— Իսկ ինձ անվանիր, և ես քեզ բաց կթողնեմ:
— Ես ոչ միայն քո իսկական անունը կանվանեմ, ես քեզ ևս մեկ գաղտնիք կբացեմ։ Դուք ինքներդ չեք ճանաչում ձեր անունը: Դրա համար էլ եկել ես մարդկանց մոտ։ Իսկ քո անունը մարդ է։ Այստեղ մի մեծ արարած ցնցված, քռաֆտտեդ հազարավոր կենդանիների և թռչունների ձայների, եւ ապա ցրվել է բազմաթիվ կենդանի էակների. Գայլեր ու Վագրեր, Բուեր ու մորեխներ, ձիեր ու կրիաներ, մի խոսքով, բոլոր երկրային արարածները փախան, ցրվեցին, սողացին ՝ իրենցից հետո թողնելով դատարկ տեղ, և Ցի Ֆուն վերադարձավ քաղաք ։
Կալեկան ուրախությամբ նետվեց դեպի իրեն ։
— Ոչ ոք այլեւս չի գնա այդ ճանապարհով ընդմիշտ, ասաց Ցի Ֆուն:
— Իհարկե, ուսուցիչ։ — պատասխանեց կալեկան: — Նույնիսկ հիմա ես գիտեմ մեծ արարածի իրական անունը:
— Կանչիր ինձ, — զարմացավ Ցի Ֆուն:
-Դա ամբողջ չարիքի մարմնացումն է, որն առկա է երկրի վրա լի Վեյը ՝ կայսրի կուսակալը։
— Ոչ, — պատասխանեց Ցի Ֆուն: Մեծ արարածի անունը մարդ էր։
— Ինչպես է դա հնարավոր, ուսուցիչը: Ինչ է այս մարդը:
Եւ ասաց Ցի ֆու:
— Մարդ, որի մեջ մարդ չկար
Հեղինակ: Լի Շին Գո
Սերգեյ Ալեքսանյան 